یکی از دوستام که برام عزیزه بخاطر یه موضوعی نمیخواست امتحان بده. اونم نه فقط یه امتحان بلکه چند تا از امتحانها رو نمیخواست شرکت کنه. دلیلشو شاید بعدا گفتم. بنده خدا موقع امتحان با کمک یه پسر نسناس دستشو گچ گرفت . خیلی مکافات کشیدیم تا گچ پیدا کردیم و تونستیم یه جورایی دستشو گچ بگیریم. نمیدونم کجای کار رو اشتباه کردیم که گچ روی دستش خیلی زود ترک خورد و نقشه لو رفت.
اون دوستی که گفتم دوست دخترش براش موبایل خریده ف باعث شده تا چند تا از بچه ها حسرتشو بخورن. اما چون خودش پسر خوبیه یه جورایی عذاب وجدان داره. من فکر میکنم شخصیتش هم یه جورایی تحقیر شده چون حس مردانه ای نسبت به دوست دخترش نداره. یه جورایی دختره براش اقایی میکنه.
روی مقوا یه روزنامه دیواری درست کردم و زدم دیوار. به مناسبت برد تیم ملی روش نوشتم : شبی بیاد ماندنی!
کلی متلک شنیدم بخاطر این جمله.
لعنت به مغز خراب.
چطور به ذهن خودم نرسید این جمله رو ننویسم ؟
یکی د وروز دیگه جو میشکنه و یادشون میره.
پ ن : معاون دوست داره هر چه زود تر مقوا رو از رو تابلو برداره.
یکی از بچه های مدرسه هست که میدیدم مدتی هست وضع موبایل و لباسش تغییر میکنه. کم کم فهمیدم که یه دوست دختر پیدا کرده که خیلی پولداره. اون براش موبایل و لباس و ... میخره.
خوش بحالش .
منم میتونم داشته باشم اما نمیخوام.
یکی از قشنگ ترین سفرهام اردوی راهیان نور دو سه سال قبل بود. نمیدونم چرا بعضی ها مخالف این اروها هستند ؟ مگه میشه کسی با شهدا مخالف باشه. مگه میشه کسی قدر دان اونا نباشه ؟ پس چرا بعضی ها میگن شهادت فرهنگ خشونته ؟
بعد از اون سفر من و چند تا دوستام تو حس و حال مخصوصی بودیم.
یکی از بچه ها که پدرش نانوا بود جو رو شکست و گفت : من اینقدر دلم میخواد شهید بشم.
اینقدر خوشم اومد از حرفاش که دلم میخواست صدتا بوسش کنم.
یخ همه مارو شکست.
یه حاج اقای سید هست بنام اقای موسوی که میاد مسجد محلمون. البته فقط ماه رمضونا میاد اما گاهی هم تو سال اگر یکی دو شب گذرش بیفته میاد اینجا. اما نمیمونه و میره. اینقدر دلم میخاد که خونه داشتم و یه اتاش یا اصلا کل اون خوه رو میدادم به حاج اقا که اونجا همیشه بمونه. خیلی خوب حرف میزنه.
گاهی از بچه ها که خسته میشم دلم میخاد برم پای حرفاش.